History of anarchism

Anarchism is a political philosophy that advocates stateless societies often defined as self-governed voluntary institutions, but that several authors have defined as more specific institutions based on non-hierarchical free associations.[5][6][7][8] Anarchism holds the state to be undesirable, unnecessary, or harmful.[9][10] While anti-statism is central,[11] anarchism entails opposing authority or hierarchical organisation in the conduct of human relations, including, but not limited to, the state system.

Modern anarchism sprang from the secular or religious thought of the Enlightenment.[19] The central tendency of anarchism as a mass social movement has been represented by anarcho-communism and anarcho-syndicalism, with individualist anarchism being primarily a literary phenomenon[20] (which did nevertheless affect the bigger currents,[21] including the participation of individualists in large anarchist organizations).

อนาธิปไตยเป็นปรัชญาทางการเมืองที่สนับสนุนสังคมไร้สัญชาติมักจะกำหนดให้เป็นตัวเองภายใต้สถาบันความสมัครใจ แต่ที่ผู้เขียนหลายได้กำหนดให้เป็นสถาบันเฉพาะเจาะจงมากขึ้นบนพื้นฐานของความสัมพันธ์ของฟรีที่ไม่ใช่ลำดับชั้น. [5] [6] [7] [8] อนาธิปไตยถือของรัฐที่จะเป็นที่ไม่พึงประสงค์ที่ไม่จำเป็นหรือเป็นอันตราย. [9] [10] ในขณะที่การป้องกัน statism เป็นศูนย์กลาง [11] อนาธิปไตยสร้างความฝ่ายตรงข้ามผู้มีอำนาจหรือองค์กรลำดับชั้นในการดำเนินความสัมพันธ์ของมนุษย์รวมถึง แต่ไม่ จำกัด เพียงระบบของรัฐ

อนาธิปไตยสมัยใหม่ผุดจากความคิดฆราวาสหรือศาสนาของการตรัสรู้. [19] แนวโน้มกลางของอนาธิปไตยเป็นขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมมวลถูกแทนด้วยสัญลักษณ์อนาธิปไตยคอมมิวนิสต์และอนาธิปไตย-syndicalism กับลัทธิปัจเจกชนอนาธิปไตยเป็นหลักเป็นปรากฏการณ์วรรณกรรม [20] (ซึ่งไม่ยังคงส่งผลกระทบต่อกระแสใหญ่ [21] รวมทั้งการมีส่วนร่วมของ individualists ในองค์กรอนาธิปไตยขนาดใหญ่)